Er was een eens meisje
Ze woonde in een kasteel vol met oude boeken.
Haar vader, de koning, liet boeken van heinde en ver naar zijn kasteel brengen.
Uit alle landen kwamen dagelijks dozen vol. Sommige kamers zaten zo volgestouwd dat je de deur nauwelijks meer open kon maken.
Overal stonden stapels en bouwsels van boeken, van de wc, tot in de bedden, tot de keuken en op tafel.
De koning zat dag en nacht te lezen op zoek naar het geheim van het leven.
Hij had geen tijd meer voor iets anders. Hij werd net zo grijs en grauw als de donkere letters op het papier. Zuchtend en steunend verslond hij de ene pagina na de andere, het ene boek na het andere, gooide ze op stapels en was onaanspreekbaar voor iedereen.
Het meisje dwaalde door de stoffige kamers waar nooit een straaltje zonlicht binnen kon dringen. Ze speelde heel alleen in de grote verwilderde kasteeltuin en sprak met de egels en salamanders. Bouwde huisjes van mos voor de kabouters, en sliep in de appelboom onder de sterren.
Toen ze ouder werd klom ze op het dak van het kasteel. Om verlangend uit te kijken naar het weidse land achter de kasteelmuren.
Op een dag sloop ze weg, met haar ziel onder de arm, het hart op de juiste plaats en een lege koffer. In de wijde wereld ontmoette ze vele mensen.
Deze mensen vertelden haar verhalen. Verhalen over liefde, verdriet, verlangen, eenzaamheid, pijn, vreugde en plezier. Verhalen over dood en over leven.
En met elk verhaal kreeg het meisje meer kleur.
En hoe meer kleur ze kreeg hoe meer mensen naar haar toe kwamen. Want het meisje had haar hart op de juiste plek en kon luisteren met de diepte van haar ziel.
Toen haar koffer vol was, ging ze terug naar het kasteel.
Stralend van kleuren en met haar koffer vol verhalen.
Daar zat de koning, eenzaam en stoffig op een grote stapel boeken.
Zijn ogen waren rood en dof. Hij kon niet meer lezen en staarde bedroeft in de donkere kamer.
Het meisje opende haar koffer en de verhalen vlogen rond….als kwetterende vogels, warme zonnestralen en een zomerwind.
Ze brachten tedere herinneringen van lang gelee.
Zwoele beloftes aan wat nog komen kon. De ramen sprongen open en de wind woei al het stof weg.
De koning opende zijn ogen, zag het meisje en sloot haar in zijn armen.
En vond daarmee het geheim van het leven, diep verstopt in zijn eigen hart.
En ja, dat meisje ben ik. En ik ben dankbaar dat ik als dyslecticus de woorden bij anderen kan laten stromen.. Sprookjes, legenden en scheppingsverhalen boeien me al sinds ik kan lezen. Levensverhalen van mensen zijn in wezen hun eigen scheppingsverhalen. Hun persoonlijke biografie. En daarin is zoveel te ontdekken….het heeft mij geholpen te vertrouwen op mijn eigen weg. Om authentiek mezelf zichtbaar te durven zijn.
Biografieonderzoek en het autobiografisch schrijven is een wonderschoon proces om met nieuwe ogen naar levensgebeurtenissen te kijken. Zodat je jouw verborgen schatten kunt ontdekken. Samenhang kunt vinden. Door je lot te herkennen vind je je kleur en je spoor. Via het schrijven kom je weer terug bij je eigen bron, vol wijsheid en kennis.
www.werkplaatsstap.nl