Lieve Mam
Al mijn leven lang hoor ik dat ik op je lijk. Vroeger vond ik dat uitermate irritant.
Nu vind ik ‘t heel fijn, als jouw zussen of oude vriendinnen zeggen: “Wat lijk je toch op je moeder”.
Iets van jou leeft in mij door.
Dat “iets” is zo veelomvattender, betekenisvoller en dierbaarder geworden nu jij aan de andere kant bent.
De onzichtbare draden trekken als gouddraad glinsterende sporen in mijn ziel, mijn handen steeds meer jouw handen..
De vele zaadjes die ik vind koester ik.
Sommige zijn uitgegroeid tot volwaardige bomen, andere nog diep weggestopt in een briefje achterin een laadje om op een gure winterdag uit te pakken.
Twee maanden geleden alweer ging je, je begon je grote reis.
Jouw stervensproces was ‘t grootste geschenk dat je me hebt meegegeven.
Het mysterie van het sterven, een omgekeerd geboorteproces, waarin jouw essentie als mens bijna tastbaar aanwezig werd, zo onmetelijk liefdevol en open.
Dank je wel.
Dank je wel lieve mama. X